Son İlkbahar

Sen çekip gidince ilkbahara girerken damarlarımın kaç katı uzak bir adrese Nereden bilirdim ki geçen sene, son ilkbaharımızmış seninle Biliyorsun kıştan ve üşümekten nefret ederdim normalde Şimdi ayaz, yağmur, karanlık verse de Bembeyaz bulutları is değmiş gibi kirletse de Âlem “Depresyon, intihar, kasvet,” dese de Giyinip kat kat elbise İki büklüm cenin gibi yorgan altında nefes nefese Uyuyup bol bol rüyalar âleminde Kavuşmayı diliyorum seninle Ve ölsem aklıma gelmezdi, mutlu olacağım kış mevsiminde Böyle daha huzurluydum çünkü yanmıyordu canım Sokaklar boş ve uzun gecesi Evsizlerin katili Kuşların göçüp gittiği Çiçekler solmuş, yeşiller olmuş kahverengi Havasında binlerce mikrop ve virüs gizli Hastanelerin dolup taştığı kış mevsiminde Mutlu olup rahat edeceğim, ölsem aklıma gelmezdi